สุข

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ศุข

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต सुख (สุข) หรือภาษาบาลี สุข

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ}		สุก	[เสียงสมาส] สุก-ขะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sùk	sùk-kà-
	ราชบัณฑิตยสภา	suk	suk-kha-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/suk̚˨˩/(สัมผัส)	/suk̚˨˩.kʰa˨˩./
คำพ้องเสียง แก้ไข		ศุกร์ สุก สุกข์

คำนาม

สุข

1. ความสบายกายสบายใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ เป็น เป็น เป็นสุข, ความสุข ก็ว่า

   ขอให้อยู่ดีมีสุข

   เกิดมาก็มีสุขบ้างทุกข์บ้าง

   ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข

   ขอให้เป็นสุข ๆ นะ

คำคุณศัพท์

สุข (คำอาการนาม ความสุข)

1. สบายกายสบายใจ

   เดี๋ยวนี้เขาอยู่สุขสบายดี

ภาษาบาลี

รากศัพท์

สุ +‎ ขมฺ +‎ กฺวิ หรือ สุ +‎ ขนฺ +‎ กฺวิ หรือ สุ +‎ ขาทฺ +‎ กฺวิ, รัสสะ อา เป็น อะ หรือ สุขฺ +‎ อ หรือ สุ +‎ ข หรือ สุฏฺฐุ +‎ ข

คำนาม

สุข ก.

1. สุข

การผันรูป

ตารางการผันรูปของ "สุข" (เพศกลาง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	สุขํ	สุขานิ
กรรมการก (ทุติยา)	สุขํ	สุขานิ
กรณการก (ตติยา)	สุเขน	สุเขหิ หรือ สุเขภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	สุขสฺส หรือ สุขาย หรือ สุขตฺถํ	สุขานํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	สุขสฺมา หรือ สุขมฺหา หรือ สุขา	สุเขหิ หรือ สุเขภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	สุขสฺส	สุขานํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	สุขสฺมิํ หรือ สุขมฺหิ หรือ สุเข	สุเขสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	สุข	สุขานิ