อ

อ U+0E2D, อ THAI CHARACTER O ANG ← ฬ [U+0E2C] Thai ฮ → [U+0E2E]

ข้ามภาษา

การออกเสียง

• (พยัญชนะต้น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔ-/
• (พยัญชนะสะกด) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: (ตามทฤษฎี) [-ʔ]

ตัวอักษร

อ

1. พยัญชนะในอักษรไทย ใช้แทนเสียง /ʔ/ หรือเสียงที่ใกล้เคียงเช่น /ʕ/, /ʡ/, /ʢ/, /∅/

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

รูปแบบอื่น

• (รหัสมอร์ส) -...-
• (อักษรเบรลล์) ⠕
• (ภาษามือ)
  • แบบดั้งเดิม พ.ศ. 2496 - (เทียบเท่า ASL: A)
  • แบบปัจจุบัน - นิ้วชี้งอลงครอบปลายนิ้วโป้ง นิ้วอื่นกำ หันข้าง (เพื่อให้ต่างจาก ส)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ออ	ออ-อ่าง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ɔɔ	ɔɔ-àang
	ราชบัณฑิตยสภา	o	o-ang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔɔː˧/(สัมผัส)	/ʔɔː˧.ʔaːŋ˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		อ. ออ ออร์

ตัวอักษร

อ

1. พยัญชนะตัวที่ 43 เรียกว่า อ อ่าง เป็นอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะต้น, ใช้นำตัว ย ให้ผันอย่างอักษรกลาง ปัจจุบันมีเพียง 4 คำ คือ อย่า อยู่ อย่าง อยาก

การใช้

1. ใช้เป็นสระ ออ ก็ได้
2. สามารถใช้ประกอบกับ ◌็ เป็นสระ เอาะ ที่มีตัวสะกด
3. สามารถใช้ประกอบกับ ◌ื เป็นสระ อือ ที่ไม่มีตัวสะกด
4. สามารถใช้ประกอบกับ เ เป็นสระ เออ เออะ ที่ไม่มีตัวสะกด
5. สามารถใช้ประกอบกับ เ และ ◌ื เป็นสระ เอือ เอือะ

ดูเพิ่ม

• (อักษรเบรลล์) ⠕ (“สระ ออ”), ⠕⠁ (“สระ เอาะ”), ⠩ (“สระ เออ”), ⠩⠁ (“สระ เออะ”), ⠟ (“สระ เอือ”), ⠟⠁ (“สระ เอือะ”)

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต अ- (อ-, “ไม่”) หรือภาษาบาลี อ- (“ไม่”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		[เสียงสมาส] อะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	à-
	ราชบัณฑิตยสภา	a-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔa˨˩./

คำคุณศัพท์

อ

1. เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ

ภาษาบาลี

รากศัพท์

จาก น นิบาต; จากภาษาสันสกฤต अ- (อ-), จากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม *n̩-

อุปสรรค

อ (ต้องการถอดอักษร)

1. ไม่

คำเกี่ยวข้อง

ไม่พบหมวดหมู่ บาลี terms prefixed with อ-