พยัญชนะ

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาบาลี พฺยญฺชน, วฺยญฺชน (“ลักษณะ, สัญลักษณ์”) หรือ ภาษาสันสกฤต व्यञ्जन (วฺยญฺชน)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พะ-ยัน-ชะ-นะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pá-yan-chá-ná
	ราชบัณฑิตยสภา	pha-yan-cha-na
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰa˦˥.jan˧.t͡ɕʰa˦˥.naʔ˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

พยัญชนะ

1. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยใช้อวัยวะส่วนต่าง ๆ ในปากและคอ, เสียงพยัญชนะ ก็เรียก
2. ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงพยัญชนะ, รูปพยัญชนะ ก็เรียก
3. ตัวหนังสือทั้งหมด

   แปลโดยพยัญชนะ

4. กับข้าวที่ไม่ใช่แกง, คู่กับ สูปะ ซึ่งหมายถึง แกง
5. ลักษณะของร่างกาย

คำพ้องความ

• วยัญชนะ