สบาย

ภาษาไทย

ยืมมาจากภาษาบาลี สปฺปาย; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສະບາຍ (สะบาย), ภาษาเขมร សប្បាយ (สบฺบาย)

การแบ่งพยางค์		สะ-บาย	ส̄ะ-บาย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-baai	sa-baai
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ราชบัณฑิตยสภา	sa-bai	sa-bai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/sa˨˩.baːj˧/^{(สัมผัส)}	/sa˧.baːj˧/^{(สัมผัส)}

สบาย (คำอาการนาม ความสบาย)

อยู่ดีกินดี
เดี๋ยวนี้เขาสบายขึ้น ลูก ๆ ทำงานหมดแล้ว
เป็น สุข กายสุขใจ, มัก ใช้เข้า คู่กับ คำ สุข เป็น สุขสบาย
เวลานี้เขาสบายแล้ว เพราะมีฐานะดีขึ้น ไม่มีวิตกกังวลใด ๆ
สะดวก, มักใช้เข้าคู่กับคำ สะดวก เป็น สะดวกสบาย
ทำตามสบายไม่ต้องเกรงใจ

มีรถส่วนตัวสบายกว่าไปรถประจำทาง
พอเหมาะ พอดี
เก้าอี้ตัวนี้นั่งสบาย
ไม่ลำบากกาย
เขาทำงานสบายขึ้น ไม่ต้องแบกหามเหมือนเมื่อก่อน
ไม่เจ็บไม่ไข้
เวลานี้เขาสบายดี ไม่ป่วยไข้
มี ความ พอใจ เมื่อ ได้สัมผัส
สบายหู

สบายตา

สบายกาย