ภิกษุ
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भिक्षु (ภิกฺษุ, “ผู้ขอ”); เทียบภาษาบาลี ภิกฺขุ (“ผู้ขอ”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | พิก-สุ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pík-sù |
| ราชบัณฑิตยสภา | phik-su | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰik̚˦˥.suʔ˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ภิกษุ (คำลักษณนาม รูป หรือ องค์)
คำพ้องความ
[แก้ไข]- ดูที่ อรรถาภิธาน:ภิกษุ
คำเกี่ยวข้อง
[แก้ไข]- ภิกษุณี (หญิง)