องค์

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต अङ्ग (องฺค, “ส่วน”) หรือภาษาบาลี องฺค (“ส่วน”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ong
	ราชบัณฑิตยสภา	ong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔoŋ˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		อง องก์ องศ์

คำนาม

องค์

1. ส่วนของร่างกาย, อวัยวะ
2. ตัว (ใช้แก่หม่อมเจ้า)

   รู้สึกองค์

   แต่งองค์

3. ส่วนย่อยที่เป็นองค์ประกอบ

   มรรคมีองค์ 8

4. (ภาษาปาก, ขำขัน) องคชาต

คำลักษณนาม

องค์

1. ในราชาศัพท์ใช้เป็นลักษณนามเรียกอวัยวะ สิ่งของ หรือคำพูด เป็นต้น ของกษัตริย์หรือเจ้านาย

   พระทนต์ 1 องค์

   ฟัน 1 ซี่

   พระสุพรรณภาชน์ 1 องค์

   ภาชนะทองคำ 1 ชุด

   พระศรี 1 องค์

   หมาก 1 คำ

   พระที่นั่ง 1 องค์

   พระบรมราโชวาท 2 องค์

2. ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่เคารพบูชาบางอย่างในทางศาสนา

   พระพุทธรูป 1 องค์

   พระเจดีย์ 2 องค์

3. (ภาษาปาก) ลักษณนามใช้เรียกภิกษุสามเณร

   ภิกษุ 1 องค์

ดูเพิ่ม

• องค
• พระองค์