bluff

ภาษาอังกฤษ

รากศัพท์

จากดัตช์ bluffen (“to brag”), จากดัตช์กลาง bluffen (“ทำให้อย่างใดอย่างหนึ่งบวม”) หรือจากคำนาม ดัตช์ bluf (“bragging”). เกี่ยวข้องกับเยอรมัน verblüffen (“เหยียบ”).

การออกเสียง

• IPA: /blʌf/
• คำอ่านภาษาไทย: บลัฟ
• เสียงสัมผัส: -ʌf

คำนาม

bluff (พหูพจน์ bluffs)

1. (นับได้, นับไม่ได้) การคุยข่มคนอื่น

คำกริยา

bluff (ปัจจุบันกาลเอกพจน์บุรุษที่สาม bluffs, รูปกริยาขยายปัจจุบันกาล bluffing, อดีตกาลและรูปกริยาขยายอดีตกาล bluffed)

1. (สกรรม, อกรรม) ข่ม, คุยโม้ว่าฉลาดกว่า, แข็งแรงกว่าความเป็นจริง

คำคุณศัพท์

bluff (ขั้นกว่า bluffer, ขั้นสุด bluffest)

1. เกเรแต่ก็ใจดี