กว้าง

ดูเพิ่ม: กวาง, กว่าง, และ กว๋าง

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาจีนยุคกลาง 廣 (MC kwangX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง), ภาษาลาว ກວ້າງ (กว้าง), ภาษาไทลื้อ ᦦᦱᧂᧉ (กฺว้าง), ภาษาไทใหญ่ ၵႂၢင်ႈ (กฺว้าง), ภาษาพ่าเก ကင် (กง์), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜨𑜂𑜫 (กุอ̂ง์), 𑜀𑜨𑜂𑜫 (กอ̂ง์), หรือ 𑜀𑜂𑜫 (กง์), ภาษาปู้อี gvaangs, ภาษาจ้วง gvangq; เทียบภาษาสุ่ย faangc, ภาษาต้งใต้ kuangt

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กฺว้าง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gwâang
	ราชบัณฑิตยสภา	kwang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kwaːŋ˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

กว้าง

1. ด้านสั้นที่คู่กับด้านยาว

คำคุณศัพท์

กว้าง (คำอาการนาม ความกว้าง)

1. ไม่แคบ, แผ่ออกไป

ลูกคำ

• กว้างขวาง
• กว้างใหญ่

 

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kwaːŋ˦˦ʔ/

คำคุณศัพท์

กว้าง (คำอาการนาม กำกว้าง หรือ ความกว้าง)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง)