กว้าง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาจีนยุคกลาง 廣 (MC kwangX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง), ภาษาลาว ກວ້າງ (กว้าง), ภาษาไทลื้อ ᦦᦱᧂᧉ (กฺว้าง), ภาษาไทใหญ่ ၵႂၢင်ႈ (กฺว้าง), ภาษาพ่าเก ကင် (กง์), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜨𑜂𑜫 (กุอ̂ง์), 𑜀𑜨𑜂𑜫 (กอ̂ง์), หรือ 𑜀𑜂𑜫 (กง์), ภาษาปู้อี gvaangs, ภาษาจ้วง gvangq; เทียบภาษาสุ่ย faangc, ภาษาต้งใต้ kuangt
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | กฺว้าง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gwâang |
ราชบัณฑิตยสภา | kwang | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kwaːŋ˥˩/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
กว้าง
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
กว้าง (คำอาการนาม ความกว้าง)
คำประสม[แก้ไข]
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kwaːŋ˦˦ʔ/
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
กว้าง (คำอาการนาม กำกว้าง or ความกว้าง)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาจีนยุคกลาง
- หน้าที่มีลิงก์แดงภาษาอาหม/m
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːŋ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- คำคุณศัพท์ภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมือง
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter