นา

ภาษาไทย

(1) นา

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *naːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨶᩣ ‎(นา), ภาษาลาว ນາ ‎(นา), ภาษาไทลื้อ ᦓᦱ ‎(นา), ภาษาไทใหญ่ ၼႃး ‎(น๊า), ภาษาอาหม 𑜃𑜠 ‎(นะ) หรือ 𑜃𑜡 ‎(นา), ภาษาจ้วง naz, ภาษาปู้อี naz

การออกเสียง

พยางค์	นา
สัทอักษรสากล	/naː˧/

คำนาม

นา

1. พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลง ๆ สำหรับปลูกข้าวเป็นต้น
2. พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อื่น ๆ เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกลือ นากุ้ง นาผักกระเฉด
3. ใช้ประกอบกับคำอื่นที่เกิดหรือเกี่ยวข้องกับนา เช่น เต่านา ปูนา
4. (เลิกใช้) ตำแหน่งเจ้ากระทรวงปกครองครั้งโบราณ มีหน้าที่ดูแลรักษานาหลวงจัดหาและรักษาเสบียงอาหารสำหรับพระนคร ดูแลทุกข์สุขของชาวไร่ชาวนา

คำเกี่ยวข้อง

นากุ้ง นาเกลือ นาขอบเหล็ก นาข้าว นาคู่โค นาเชิงทรง นาดำ

นาปรัง นาปี นาฟางลอย นาเมือง นาสวน นาหลวง นาหว่าน

ชาวนา เดินนา เต่านา ทุ่งนา บ้านนอกคอกนา ปูนา

คำอนุภาค

นา

1. (ภาษาหนังสือ) มักใช้ประกอบท้ายคำบทร้อยกรองให้มีความกระชับหรือสละสลวยขึ้น

   แลนา