นา

ภาษาไทย

(1) นา

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *naːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨶᩣ (นา), ภาษาลาว ນາ (นา), ภาษาไทลื้อ ᦓᦱ (นา), ภาษาไทใหญ่ ၼႃး (น๊า), ภาษาอาหม 𑜃𑜠 (นะ) หรือ 𑜃𑜡 (นา), ภาษาจ้วง naz, ภาษาปู้อี naz; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *hnaːɦ (“นา; คันนา”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		นา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	naa
	ราชบัณฑิตยสภา	na
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/naː˧/(ส)

คำนาม

นา

1. พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลง ๆ สำหรับปลูกข้าวเป็นต้น
2. พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อื่น ๆ เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกลือ นากุ้ง นาผักกระเฉด
3. ใช้ประกอบกับคำอื่นที่เกิดหรือเกี่ยวข้องกับนา เช่น เต่านา ปูนา
4. (เลิกใช้) ตำแหน่งเจ้ากระทรวงปกครองครั้งโบราณ มีหน้าที่ดูแลรักษานาหลวงจัดหาและรักษาเสบียงอาหารสำหรับพระนคร ดูแลทุกข์สุขของชาวไร่ชาวนา
5. (ร้อยกรอง) อวัยวะเพศหญิง

   นาดีดีต้องใช้ข้าวปลูกพันธุ์ดี ถ้าปลูกไม่ดีก็ทำให้เสียที่นา

   (เพลง รักกับพี่ดีแน่)

   นาน้องทำไมหญ้ารก หญ้าปรกเสียจนเป็นป่า พี่จะมาช่วยไถ เอาไหมนะจ๊ะแก้วตา

   (เพลง รักเลี่ยมทอง)

คำเกี่ยวข้อง

นากุ้ง นาเกลือ นาขอบเหล็ก นาข้าว นาคู่โค นาเชิงทรง นาดำ

นาปรัง นาปี นาฟางลอย นาเมือง นาสวน นาหลวง นาหว่าน

ชาวนา เดินนา เต่านา ทุ่งนา บ้านนอกคอกนา ปูนา

คำอนุภาค

นา

1. (ภาษาหนังสือ) มักใช้ประกอบท้ายคำบทร้อยกรองให้มีความกระชับหรือสละสลวยขึ้น

   แลนา