ป่าว
ดูเพิ่ม: ปาว
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *paːwᴮ, จากจีนยุคกลาง 報 (MC pawH); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨸ᩵ᩣ᩠ᩅ (ป่าว), ลาว ປ່າວ (ป่าว), ไทลื้อ ᦔᦱᧁᧈ (ป่าว), ไทดำ ꪜ꪿ꪱꪫ (ป่าว), ไทใหญ่ ပၢဝ်ႇ (ป่าว), ไทใต้คง ᥙᥣᥝᥱ (ป่าว), พ่าเก ပွ် (เปา), อาหม 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), จ้วง bauq
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ป่าว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpàao |
| ราชบัณฑิตยสภา | pao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paːw˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ป่าว (คำอาการนาม การป่าว)
ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pàaw/
คำกริยา
[แก้ไข]หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาจีนยุคกลาง
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːw
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำกริยาภาษาคำเมือง
- คำกริยาภาษาคำเมืองในอักษรไทย