ระฆัง

ภาษาไทย

ระฆัง

รากศัพท์

ยืมมาจากบาลี ฆํ, รูปกรรมการกเอกพจน์ของ ฆ (“ระฆัง”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ระ-คัง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rá-kang
	ราชบัณฑิตยสภา	ra-khang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ra˦˥.kʰaŋ˧/(สัมผัส)

คำนาม

ระฆัง (คำลักษณนาม ใบ หรือ ลูก)

1. เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลือง เป็นต้น รูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน

ลูกคำ

• คอระฆัง
• หอระฆัง

คำแปลภาษาอื่น

(1)

• อังกฤษ: bell (en) (เบ็ล)

คำสืบทอด

• → ลาว: ລະຄັງ (ละคัง)