ระฆัง
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาบาลี ฆํ, รูปกรรมการกเอกพจน์ของ ฆ (“ระฆัง”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ระ-คัง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | rá-kang |
| ราชบัณฑิตยสภา | ra-khang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ra˦˥.kʰaŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ระฆัง (คำลักษณนาม ใบ หรือ ลูก)
- เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลือง เป็นต้น รูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน
ลูกคำ
[แก้ไข]คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]คำสืบทอด
[แก้ไข]- → ลาว: ລະຄັງ (ละคัง)