หมู่

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩪ᩵ (หมู่), ภาษาลาว ໝູ່ (หมู่), ภาษาไทลื้อ ᦖᦴᧈ (หฺมู่), ภาษาไทใหญ่ မူႇ (มู่), ภาษาอาหม 𑜉𑜥 (มู) , ภาษาจ้วง muq (หมู่-พวก)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หฺมู่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mùu
	ราชบัณฑิตยสภา	mu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/muː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

หมู่

1. กลุ่มชนิดเดียวกัน, พวกชนิดเดียวกัน (คำลักษณนาม หมู่)

   หมู่ดาว

   หมู่เมฆ

   หมู่มนุษย์

   หมู่โจร

2. กำลังพลของทหาร ตำรวจ เป็นต้น ที่มีจำนวนไม่เกิน 10 คน (คำลักษณนาม หมู่)
3. ระยะเวลา

   หมู่นี้สุขภาพไม่ค่อยดี

   หมู่นั้นไม่ว่าง

4. คอแดง, ชื่องูลายสาบชนิด Rhabdophis subminiatus ในวงศ์ Colubridae ตัวสีเขียวหรือเทา คอสีแดง ออกหากินเวลากลางวัน มีพิษอ่อน (คำลักษณนาม ตัว)

คำเกี่ยวข้อง

• ผู้บังคับหมู่, ผู้หมู่

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /muː˨˩/

คำนาม

หมู่ (ต้องการถอดอักษร)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩉ᩠ᨾᩪ᩵ (หมู่)

ภาษาแสก

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰmuːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย หมู, ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩪ (หมู), ภาษาลาว ໝູ (หมู), ภาษาไทลื้อ ᦖᦴ (หฺมู), ภาษาไทดำ ꪢꪴ (หฺมุ), ภาษาไทใต้คง ᥛᥧᥴ (มู๋), ภาษาไทใหญ่ မူ (มู), ภาษาอาหม 𑜉𑜥 (มู), ภาษาจ้วง mou, ภาษาปู้อี mul

คำนาม

หมู่

1. หมู

ภาษาอีสาน

คำนาม

หมู่

1. หมู่, พวก
2. เพื่อน