อิง

ดูเพิ่ม: อง, อัง, อึง, อึ้ง, อืง, อุ้ง, อ่ง, และ อ้ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔiːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩋᩥ᩠ᨦ (อิง), ภาษาเขิน ᩋᩥ᩠ᨦ (อิง), ภาษาลาว ອີງ (อีง), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᧂ (อีง), ภาษาไทดำ ꪮꪲꪉ (อิง), ภาษาไทใหญ่ ဢိင် (อิง), ภาษาไทใต้คง ᥟᥤᥒ (อีง), ภาษาพ่าเก ဢိင် (อิง์), ภาษาอาหม 𑜒𑜢𑜂𑜫 (อิง์), ภาษาจ้วง ing, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง ing

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อิง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ing
	ราชบัณฑิตยสภา	ing
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔiŋ˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		อิงค์

คำกริยา

อิง (คำอาการนาม การอิง)

1. (สกรรม) พิง

   อิงหมอน

2. พึ่ง, อาศัย, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ อาศัย เป็น อิงอาศัย