อิห
ภาษาบาลี[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
อิม + ห (“อัพยย, แทนสัตตมีวิภัตติ”); จากภาษาสันสกฤต इह (อิห), จากภาษาอินโด-อารยันดั้งเดิม *Hidʰá, จากภาษาอินโด-อิเรเนียนดั้งเดิม *Hidʰá, จากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม *h₁i-dʰe- (“ที่นี่, ในนี้”).[1] Compare ภาษาบาลี อิธ, ภาษาอเวสตะ 𐬌𐬛𐬁 (อิดา), 𐬌𐬜𐬀 (อิธะ).
The form ihá was generalized in Vedic to conform with other place-based adverbs ending in -ห, whereas the Middle Indo-Aryan languages generalized -ธ.
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
เขียนด้วยอักษรอื่น
นิบาต[แก้ไข]
อิห
- ใน..นี้, ที่นี่
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
อิห
- ที่นี่
คำสรรพนาม[แก้ไข]
อิห
- (อิห/อิมสฺมิํ/อิมมฺหิ ฐานสฺมิํ) อธิกรณการก เอกพจน์ของ อิม
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
อิห
- ↑ Lubotsky, Alexander (2011) The Indo-Aryan Inherited Lexicon (in progress) (Indo-European Etymological Dictionary Project), Leiden University
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาบาลีที่เติมปัจจัย ห
- ศัพท์ภาษาบาลีที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาบาลีที่สืบทอดจากภาษาอินโด-อารยันดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาบาลีที่รับมาจากภาษาอินโด-อารยันดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาบาลีที่สืบทอดจากภาษาอินโด-อิเรเนียนดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาบาลีที่รับมาจากภาษาอินโด-อิเรเนียนดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาสันสกฤตที่สืบทอดจากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาสันสกฤตที่รับมาจากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม
- นิบาตภาษาบาลี
- คำหลักภาษาบาลี
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาบาลี
- รูปผันภาษาบาลี
- รูปผันคำสรรพนามภาษาบาลี
- รูปผันคำคุณศัพท์ภาษาบาลี