ฮั้ว
ดูเพิ่ม: ฮัว
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 和 (hua5/huê5, “ปรองดอง, รวมกัน”)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ฮั้ว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | húua |
| ราชบัณฑิตยสภา | hua | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hua̯˦˥/(สัมผัส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
ฮั้ว (คำอาการนาม การฮั้ว)
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ฮั้ว
- อีกรูปหนึ่งของ ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้)
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ruəꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย รั้ว, ภาษาคำเมือง ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้), ภาษาเขิน ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้), ภาษาลาว ຮົ້ວ (ฮ็้ว), ภาษาไทลื้อ ᦷᦣᧉ (โฮ้), ภาษาไทใหญ่ ႁူဝ်ႉ (หู๎ว)
คำนาม[แก้ไข]
ฮั้ว
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาแต้จิ๋ว
- สัมผัส:ภาษาไทย/ua̯
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่สะกดด้วย ฮ
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาอีสานที่สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาอีสานที่รับมาจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำนามภาษาอีสาน
- ภาษาอีสาน terms with redundant head parameter