ฮั้ว

ดูเพิ่ม: ฮัว

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 和／和 (hua5/huê5, “ปรองดอง, รวมกัน”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฮั้ว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	húua
	ราชบัณฑิตยสภา	hua
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/hua̯˦˥/(สัมผัส)

คำกริยา

ฮั้ว (คำอาการนาม การฮั้ว)

1. รวมหัวกัน, ร่วมกันกระทำการ
2. สมยอมกันในการเสนอราคาเพื่อมุ่งหมายมิให้มีการแข่งขันราคาอย่างเป็นธรรม

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ฮั้ว

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ruəꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย รั้ว, ภาษาคำเมือง ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้), ภาษาเขิน ᩁ᩠ᩅᩫ᩶ (รว็้), ภาษาลาว ຮົ້ວ (ฮ็้ว), ภาษาไทลื้อ ᦷᦣᧉ (โฮ้), ภาษาไทใหญ่ ႁူဝ်ႉ (หู๎ว)

คำนาม

ฮั้ว

1. รั้ว