เปลือง

ดูเพิ่ม: เปลื้อง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເປືອງ (เปือง), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง bweng (เปลือง, “เสียของเปล่า, เปลือง (Jingxi)”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เปฺลือง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bplʉʉang
	ราชบัณฑิตยสภา	plueang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/plɯa̯ŋ˧/(สัมผัส)

คำกริยา

เปลือง (คำอาการนาม การเปลือง)

1. ใช้หมดไปสิ้นไปเกินควร, หมดไปสิ้นไปโดยใช่เหตุ

   เปลืองเงิน

   เปลืองเวลา

   เปลืองที่

คำกริยาวิเศษณ์

เปลือง

1. ลักษณะที่หมดไปสิ้นไปเกินควร

   ใช้เงินเปลือง