ภิกษุ

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भिक्षु (ภิกฺษุ, “ผู้ขอ”); เทียบภาษาบาลี ภิกฺขุ (“ผู้ขอ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พิก-สุ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pík-sù
	ราชบัณฑิตยสภา	phik-su
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰik̚˦˥.suʔ˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

ภิกษุ (คำลักษณนาม รูป หรือ องค์)

1. (ศาสนาพุทธ) ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ภิกษุ

คำเกี่ยวข้อง

• ภิกษุณี (หญิง)