ร้าย

ดูเพิ่ม: ราย และ ร่าย

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rwɤːjꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ฮ้าย หรือ ฮ่าย, ภาษาลาว ຮ້າຍ (ฮ้าย), ภาษาคำเมือง ᩁ᩶ᩣ᩠ᨿ (ร้าย), ภาษาเขิน ᩁ᩶ᩣ᩠ᨿ (ร้าย) หรือ ᩌ᩶ᩣ᩠ᨿ (ฮ้าย), ภาษาไทลื้อ ᦣᦻᧉ (ฮ้าย), ภาษาไทดำ ꪭ꫁ꪱꪥ (ฮ้าย), ภาษาไทใหญ่ ႁၢႆႉ (ห๎าย), ภาษาไทใต้คง ᥞᥣᥭᥳ (ห๎าย), ภาษาอาหม 𑜍𑜩 (รย์), ภาษาจ้วง rwix，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง raix

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ร้าย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ráai
	ราชบัณฑิตยสภา	rai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/raːj˦˥/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

ร้าย (คำอาการนาม ความร้าย)

1. ดุ

   ใจร้าย

2. ชั่ว

   ปากร้าย

   คนร้าย

3. ไม่ดี

   เคราะห์ร้าย

   โชคร้าย

   ชะตาร้าย

4. ที่เป็นอันตราย

   พิษร้าย

   เนื้อร้าย

   โรคร้าย

คำนาม

ร้าย

1. ความไม่ดี

   ใส่ร้าย

   ป้ายร้าย

   ให้ร้าย