โอ่ง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]จากภาษาจีนเก่า 甕 (OC *qoːŋs); ร่วมเชื้อสายกับภาษาจ้วง oengq (อ่ง) (เมือง Longzhou และ Ningming)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | โอ่ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | òong |
| ราชบัณฑิตยสภา | ong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔoːŋ˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]โอ่ง