กลืน

ภาษาไทย[แก้ไข]

จากภาษาจีนเก่า 吞 (OC *qʰl'iːn, *qʰl'ɯːn); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກືນ (กืน), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง ndwnj (เดิ้น/ดื้น, “กลืน”)

การแบ่งพยางค์		กฺลืน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	glʉʉn
	ราชบัณฑิตยสภา	kluen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/klɯːn˧/^{(สัมผัส)}

กลืน (คำอาการนาม การกลืน)