จง

ดูเพิ่ม: จัง, จั่ง, จั้ง, จิง, จิ๊ง, จี๋ง, จึง, จึ่ง, จึ้ง, จึ๋ง, จูง, และ จฺืง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากเขมรกลาง ចង (จง, “ต้องการ, ปรารถนา”) (ซึ่งแผลงเป็น បញ្ចង (ปญฺจง) > បញ្ចង់ (บญฺจง̍), บรรจง และ ចំណង (จํณง), จำนง); ร่วมเชื้อสายกับเขมร ចង់ (จง̍); เทียบลาว ຈົງ (จ็ง), ຈົ່ງ (จ็่ง), คำเมือง ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง), เขิน ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง) หรือ ᨧᩫ᩠ᨦ (จ็‍ง), ไทลื้อ ᦈᦳᧂᧈ (จุ่ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		จง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jong
	ราชบัณฑิตยสภา	chong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕoŋ˧/(สัมผัส)

คำอนุภาค

จง

1. เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับ หรือบอกความหวัง

   จงปฏิบัติตามระเบียบวินัย

   จงมีความสุขความเจริญ