จง
หน้าตา
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากเขมรกลาง ចង (จง, “ต้องการ, ปรารถนา”) (ซึ่งแผลงเป็น បញ្ចង (ปญฺจง) > បញ្ចង់ (บญฺจง̍), บรรจง และ ចំណង (จํณง), จำนง); ร่วมเชื้อสายกับเขมร ចង់ (จง̍); เทียบลาว ຈົງ (จ็ง), ຈົ່ງ (จ็่ง), คำเมือง ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง), เขิน ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง) หรือ ᨧᩫ᩠ᨦ (จ็ง), ไทลื้อ ᦈᦳᧂᧈ (จุ่ง)
การออกเสียง
[แก้ไข]การแบ่งพยางค์ | จง | |
---|---|---|
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | jong |
ราชบัณฑิตยสภา | chong | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕoŋ˧/(สัมผัส) |
คำอนุภาค
[แก้ไข]จง