ข้ามไปเนื้อหา

จง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

ยืมมาจากเขมรกลาง ចង (จง, ต้องการ, ปรารถนา) (ซึ่งแผลงเป็น បញ្ចង (ปญฺจง) > បញ្ចង់ (บญฺจง̍), บรรจง และ ចំណង (จํณง), จำนง); ร่วมเชื้อสายกับเขมร ចង់ (จง̍); เทียบลาว ຈົງ (จ็ง), ຈົ່ງ (จ็่ง), คำเมือง ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง), เขิน ᨧᩩ᩵ᨦ (จุ่ง) หรือ ᨧᩫ᩠ᨦ (จ็‍ง), ไทลื้อ ᦈᦳᧂᧈ (จุ่ง)

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์จง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงjong
ราชบัณฑิตยสภาchong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/t͡ɕoŋ˧/(สัมผัส)

คำอนุภาค

[แก้ไข]

จง

  1. เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับ หรือบอกความหวัง
    จงปฏิบัติตามระเบียบวินัย
    จงมีความสุขความเจริญ