ตะกั่ว
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
- (เลิกใช้) ตกั่ว
รากศัพท์[แก้ไข]
จากชื่อเมือง "ตะกั่วป่า" (ปัจจุบันคืออำเภอตะกั่วป่า) เพี้ยนมาจากชื่อ "ตะโกลา" ของอาณาจักรศรีวิชัย ซึ่งมาจากภาษาทมิฬ தக்கோலம் (ตกฺโกลมฺ)
ความหมายเดิมของตะกั่วคือดีบุก ซึ่งตะกั่วป่าเป็นเมืองที่ขุดพบแร่ดีบุกมาก
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ตะ-กั่ว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtà-gùua |
| ราชบัณฑิตยสภา | ta-kua | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ta˨˩.kua̯˨˩/(ส) | |
คำนาม[แก้ไข]
ตะกั่ว
- (โบราณ) แร่จำพวกโลหะ มีลักษณะอ่อน ละลายตัวง่าย มีหลายชนิดด้วยกัน ได้แก่ ตะกั่วเกรียบ คือ ตะกั่วกรอบ ตะกั่วนม คือ ตะกั่วอ่อน
- (โบราณ) ดีบุก
- ตะกั่วทุ่ง
- ตะกั่วป่า
- (ธาตุเคมี) ธาตุลำดับที่ 82 สัญลักษณ์ Pb โลหะสีขาวแกมน้ำเงิน ลักษณะเป็นของแข็งเนื้ออ่อน หลอมละลายที่ 327.4 องศาเซลเซียส ใช้ประโยชน์ผสมกับโลหะอื่นให้เป็นโลหะเจือ สารประกอบของตะกั่วใช้ในอุตสาหกรรมสีทา ตะกั่วและสารประกอบของตะกั่วเป็นพิษต่อร่างกาย
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]
ธาตุเคมี