ภิกษุณี

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากสันสกฤต भिक्षुणी (ภิกฺษุณี, “ผู้ขอ”); เทียบบาลี ภิกฺขุนี (“ผู้ขอ”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พิก-สุ-นี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pík-sù-nii
	ราชบัณฑิตยสภา	phik-su-ni
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰik̚˦˥.su˨˩.niː˧/(สัมผัส)

คำนาม

ภิกษุณี (คำลักษณนาม รูป หรือ องค์)

1. (ศาสนาพุทธ) หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา, ปัจจุบันไม่มีสืบวงศ์ในไทย

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ภิกษุณี

คำเกี่ยวข้อง

• ภิกษุ (ชาย)