ฮู้

ดูเพิ่ม: ฮ, ฮ., ฮิ, ฮี, ฮึ, และ ฮู

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 符／符 (ฮู้ hu5, “สัญลักษณ์; ยันต์”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฮู้
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	húu
	ราชบัณฑิตยสภา	hu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/huː˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

ฮู้

1. ยันต์สำหรับกันภูติผีปีศาจ

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

ฮู้ (คำอาการนาม ก๋ารฮู้ หรือ ก๋านฮู้ หรือ กำฮู้ หรือ ความฮู้)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩁᩪ᩶ (รู้)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rɯːwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย รู้, ภาษาคำเมือง ᩁᩪ᩶ (รู้), ภาษาลาว ຮູ້ (ฮู้), ภาษาไทลื้อ ᦣᦴᧉ (ฮู้), ภาษาไทดำ ꪭꪴ꫁ (ฮุ้), ภาษาไทใหญ่ ႁူႉ (หู๎), ภาษาอาหม 𑜍𑜥 (รู) หรือ 𑜍𑜤𑜈𑜫 (รุว์), ภาษาจ้วง rox, ภาษาแสก รอ

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /huː˨˧˩/
• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: [huː˦˥]

คำกริยา

ฮู้ (คำอาการนาม การฮู้)

1. รู้