เซน

ดูเพิ่ม: เซ็น และ เซ่น

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• เซ็น

รากศัพท์

ยืมมาจากญี่ปุ่น 禅(ぜん) (zen), จากจีนยุคกลาง 禪 (MC dzyen), ย่อมาจาก 禪那 (MC dzyen na), จากสันสกฤต ध्यान (ธฺยาน); ร่วมรากกับ ฌาน

สะกดตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เซน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	seen
	ราชบัณฑิตยสภา	sen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/seːn˧/(สัมผัส)

คำวิสามานยนาม

เซน

1. นิกายหนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน แพร่หลายในญี่ปุ่น เป็นการปฏิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุความรู้แจ้งอย่างฉับพลัน โดยการทำสมาธิและใช้ปัญญาขบคิดปริศนาธรรม