เซ็น

ดูเพิ่ม: เซน และ เซ่น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เซ็น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sen
	ราชบัณฑิตยสภา	sen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sen˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาญี่ปุ่น 禅(ぜん) (zen), จากภาษาจีนยุคกลาง 禪 (MC dzyen), ย่อมาจาก 禪那 (MC dzyen na), จากภาษาสันสกฤต ध्यान (ธฺยาน); ร่วมรากกับ ฌาน

สะกดตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน/หลักเกณฑ์ของราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2535/สำนักงานราชบัณฑิตยสภา พ.ศ. 2561

รูปแบบอื่น

• เซน

คำวิสามานยนาม

เซ็น

1. นิกายหนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน แพร่หลายในญี่ปุ่น เป็นการปฏิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุความรู้แจ้งอย่างฉับพลัน โดยการทำสมาธิและใช้ปัญญาขบคิดปริศนาธรรม

รากศัพท์ 2

คำนาม

เซ็น

1. ไม้ที่สอดเข้ากับลูกตั้งเรือนฝากระแชงอ่อนหรือฝาขัดแตะ

คำกริยา

เซ็น (คำอาการนาม การเซ็น)

1. เย็บแบบด้วยดอกไม้หรือใบไม้ให้เป็นแถบยาว เพื่อใช้ตกแต่งประดับโครงประทุนคลุมผ้าไตรเป็นต้น, สวน ก็ว่า

รากศัพท์ 3

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ sign

คำกริยา

เซ็น (คำอาการนาม การเซ็น)

1. (ภาษาปาก) ลงลายมือชื่อ

   เซ็นชื่อ

2. (ภาษาปาก) ซื้อโดยค้างชำระเงินและผู้ขายลงบัญชีไว้เป็นหลักฐาน

   เซ็นค่าก๋วยเตี๋ยวไว้ก่อน

ลูกคำ

• ลายเซ็น

คำพ้องความ

• (ลงลายมือชื่อ): ลงชื่อ, ลงนาม

รากศัพท์ 4

ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทใหญ่ သဵၼ် (เสน), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜃𑜫 (สิน์)

คำกริยา

เซ็น

1. (ร้อยกรอง) กระเซ็น, กระจัดกระจาย