เบิ่ง

ดูเพิ่ม: เบ่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากอีสาน เบิ่ง, จากจีนยุคกลาง 望 (MC mjang|mjangH) (ซึ่งเป็นรากของไทย มอง อีกด้วย)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		เบิ็่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bə̀ng
	ราชบัณฑิตยสภา	boeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bɤŋ˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)

1. จ้องดูอย่างเต็มตา

   เบิ่งตา

2. แหงนหน้าดู

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

จากจีนยุคกลาง 望 (MC mjang|mjangH); ร่วมเชื้อสายกับไทย มอง, ลาว ເບິ່ງ (เบิ่ง) และ ມອງ (มอง), ไทลื้อ ᦙᦸᧂ (มอ̂ง), ไทใหญ่ မွင်း (ม๊อ̂ง), ไทใต้คง ᥛᥩᥒᥰ (ม๊อ̂ง)

คำกริยา

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)

1. มอง, ดู