เบิ่ง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาอีสาน เบิ่ง, จากภาษาจีนยุคกลาง 望 (MC mjang|mjangH) (ซึ่งเป็นรากของภาษาไทย มอง อีกด้วย)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | เบิ็่ง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bə̀ng |
ราชบัณฑิตยสภา | boeng | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bɤŋ˨˩/(สัมผัส) |
คำกริยา[แก้ไข]
เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาจีนยุคกลาง 望 (MC mjang|mjangH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย มอง, ภาษาลาว ເບິ່ງ (เบิ่ง) และ ມອງ (มอง), ภาษาไทลื้อ ᦙᦸᧂ (มอ̂ง), ภาษาไทใหญ่ မွင်း (ม๊อ̂ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥩᥒᥰ (ม๊อ̂ง)
คำกริยา[แก้ไข]
เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)