เบิ่ง

ภาษาไทย[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาอีสาน เบิ่ง, จากภาษาจีนยุคกลาง 望 (MC mjang|mjangH) (ซึ่งเป็นรากของภาษาไทย มอง อีกด้วย)

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		เบิ็่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bə̀ng
	ราชบัณฑิตยสภา	boeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/bɤŋ˨˩/^{(สัมผัส)}

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)