ข้ามไปเนื้อหา

เบิ่ง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: เบ่ง

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

ยืมมาจากอีสาน เบิ่ง, จากจีนยุคกลาง (MC mjang|mjangH) (ซึ่งเป็นรากของไทย มอง อีกด้วย)

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
เบิ็่ง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbə̀ng
ราชบัณฑิตยสภาboeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/bɤŋ˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

[แก้ไข]

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)

  1. จ้องดูอย่างเต็มตา
    เบิ่งตา
  2. แหงนหน้าดู

ภาษาอีสาน

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

จากจีนยุคกลาง (MC mjang|mjangH); ร่วมเชื้อสายกับไทย มอง, ลาว ເບິ່ງ (เบิ่ง) และ ມອງ (มอง), ไทลื้อ ᦙᦸᧂ (มอ̂ง), ไทใหญ่ မွင်း (ม๊อ̂ง), ไทใต้คง ᥛᥩᥒᥰ (ม๊อ̂ง)

คำกริยา

[แก้ไข]

เบิ่ง (คำอาการนาม การเบิ่ง)

  1. มอง, ดู