เมื่อย

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *mɯəjᴮ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน เมื่อย, ลาว ເມື່ອຍ (เมื่อย), คำเมือง ᨾᩮᩬᩥ᩠᩵ᨿ (เมอิ‍่ย) หรือ ᨾᩮᩥ᩠᩵ᨿ (เมิ‍่ย), เขิน ᨾᩮᩨ᩠᩵ᨿ (เมื‍่ย), ไทลื้อ ᦵᦙᧀᧈ (เมิ่ย), ไทดำ ꪹꪣ꪿ꪥ (เม่ย), ไทขาว ꪝꪷꪥꫀ, ไทใหญ่ မူၺ်ႈ (มู้ญ), อาหม 𑜉𑜨𑜩 (มอ̂ย์), จ้วงแบบจั่วเจียง mweih

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เมื่อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mʉ̂ai
	ราชบัณฑิตยสภา	mueai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mɯa̯j˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

เมื่อย (คำอาการนาม การเมื่อย หรือ ความเมื่อย)

1. (อกรรม) อาการเพลียของกล้ามเนื้อเมื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งซ้ำ ๆ อยู่เป็นเวลานาน

   เดินอยู่นานจนเมื่อย

   เมื่อยมือเพราะเขียนหนังสือนาน

ภาษาอีสาน

คำกริยา

เมื่อย (คำอาการนาม การเมื่อย หรือ ความเมื่อย)

1. (อกรรม) เหนื่อย