เมื่อย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *mɯəjᴮ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน เมื่อย, ลาว ເມື່ອຍ (เมื่อย), คำเมือง ᨾᩮᩬᩥ᩠᩵ᨿ (เมอิ่ย) หรือ ᨾᩮᩥ᩠᩵ᨿ (เมิ่ย), เขิน ᨾᩮᩨ᩠᩵ᨿ (เมื่ย), ไทลื้อ ᦵᦙᧀᧈ (เมิ่ย), ไทดำ ꪹꪣ꪿ꪥ (เม่ย), ไทขาว ꪝꪷꪥꫀ, ไทใหญ่ မူၺ်ႈ (มู้ญ), อาหม 𑜉𑜨𑜩 (มอ̂ย์), จ้วงแบบจั่วเจียง mweih
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เมื่อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mʉ̂ai |
| ราชบัณฑิตยสภา | mueai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /mɯa̯j˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]เมื่อย (คำอาการนาม การเมื่อย หรือ ความเมื่อย)
- (อกรรม) อาการเพลียของกล้ามเนื้อเมื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งซ้ำ ๆ อยู่เป็นเวลานาน
- เดินอยู่นานจนเมื่อย
- เมื่อยมือเพราะเขียนหนังสือนาน
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]คำกริยา
[แก้ไข]เมื่อย (คำอาการนาม การเมื่อย หรือ ความเมื่อย)