เอ๋อ
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | เอ๋อ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ə̌ə |
ราชบัณฑิตยสภา | oe | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔɤː˩˩˦/(สัมผัส) |
คำกริยา[แก้ไข]
เอ๋อ (คำอาการนาม การเอ๋อ หรือ ความเอ๋อ)
- (ภาษาปาก, สแลง, ดูหมิ่น, ล่วงเกิน, ไม่ควรใช้) ปัญญาอ่อนเล็กน้อย, คิดช้า, สมองช้า[1]
- เด็กคนนี้ท่าทางเอ๋อ เพราะขาดไอโอดีน
- (ภาษาปาก, สแลง, ดูหมิ่น, ล่วงเกิน, ไม่ควรใช้) มีท่าทางเหมือนคนปัญญาอ่อน[1]
- พวกเขารุมว่า แต่เธอยังนั่งเอ๋ออยู่ได้
- (ภาษาปาก, สแลง, อาจ ล่วงเกิน, ไม่ควรใช้) ไม่อยู่ในสถานะหรือสภาพที่ถูกต้อง, ไม่ทำงานอย่างถูกต้อง
- โทรศัพท์เอ๋อ
- คอมเอ๋อ
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ 1.0 1.1 ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 179-180.
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɤː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่สะกดด้วย ◌๋
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นภาษาปาก
- สแลงภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่ดูหมิ่น
- ศัพท์ภาษาไทยที่ล่วงเกิน
- ศัพท์ภาษาไทยที่ไม่ควรใช้
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้