คาว
ภาษาไทย[แก้ไข]
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
- (เลิกใช้) ฅาว
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɣaːwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄາວ (คาว), ภาษาไทลื้อ ᦆᦱᧁ (ฅาว), ภาษาไทใหญ่ ၶႅဝ်း (แข๊ว), ภาษาไทใต้คง ᥑᥦᥝᥰ (แฃ๊ว) หรือ ᥔᥦᥝᥰ (แส๊ว), ภาษาแสก กฺ๊าว; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *kʰaːw
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | คาว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kaao |
| ราชบัณฑิตยสภา | khao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaːw˧/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
คาว
- กลิ่นเหม็นอย่างหนึ่งอย่างกลิ่นปลาสดเนื้อสด
- โดยปริยายหมายถึงความเสื่อมเสีย ความมัวหมอง มลทิน
- ราคีคาว
- คนนั้นยังมีคาว
- เรียกกับข้าวว่า ของคาว, คู่กับ ขนม ว่า ของหวาน
ภาษาเขมรเหนือ[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kʰaːw/
คำนาม[แก้ไข]
คาว
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːw
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ศัพท์ภาษาเขมรเหนือที่ยืมมาจากภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาเขมรเหนือที่รับมาจากภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาเขมรเหนือที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาเขมรเหนือ
- คำนามภาษาเขมรเหนือ