คีบ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 挾 (MC hep)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄີບ (คีบ), ภาษาคำเมือง ᨣᩦ᩠ᨷ (คีบ), ภาษาเขิน ᨣᩦ᩠ᨷ (คีบ), ภาษาไทลื้อ ᦅᦲᧇ (คีบ), ภาษาไทใหญ่ ၵိပ်ႈ (กิ้ป) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kip (คีบ)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | คีบ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kîip |
| ราชบัณฑิตยสภา | khip | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiːp̚˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
คีบ (คำอาการนาม การคีบ)
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ Pittayaporn, P. (2014). Layers of Chinese loanwords in proto-southwestern Tai as evidence for the dating of the spread of southwestern Tai. Manusya J Humanit, 20, 47-68.