อัน

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ʔalᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ອັນ (อัน), ภาษาไทลื้อ ᦀᧃ (อัน), ภาษาไทใหญ่ ဢၼ် (อัน), ภาษาไทดำ ꪮꪽ (อัน), ภาษาอาหม 𑜒𑜃𑜫 (อน์), ภาษาจ้วง aen

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อัน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	an
	ราชบัณฑิตยสภา	an
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔan˧/
คำพ้องเสียง แก้ไข		อันต์

คำนาม

อัน

1. สิ่ง, ชิ้น
2. ทะลาย

   อันหมาก

   อันมะพร้าว

3. คำบอกลักษณะสิ่งของซึ่งโดยปรกติมีลักษณะแบนยาวหรือเป็นชิ้นเป็นแผ่นเป็นต้น

คำลักษณนาม

อัน

1. ลักษณนามเรียกสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น

   ไม้อันหนึ่ง

   ไม้ 2 อัน

2. เวลากำหนดสำหรับชนไก่พักหนึ่ง ๆ

คำสรรพนาม

อัน

1. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า

   ความจริงอันปรากฏขึ้นมา

คำกริยาวิเศษณ์

อัน

1. อย่าง

   เป็นอันมาก

   เป็นอันดี

คำอนุภาค

อัน

1. ใช้เป็นคำนำหน้านามที่เป็นประธาน หรือใช้ขึ้นต้นข้อความต่าง ๆ, ใช้ว่า อันว่า ก็มี

   อันอายุความนั้น ถ้าไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น ท่านให้มีกำหนดสิบปี

   (ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 164 ฉบับเก่า)