ติ
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์ តិះ (ติะ), *តិស៑ (*ติสฺ), *តេះ (*เตะ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร តិះ (ติะ), ภาษาคำเมือง ᨲᩥ (ติ), ภาษาลาว ຕິ (ติ)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ติ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtì |
| ราชบัณฑิตยสภา | ti | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tiʔ˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ติ (คำอาการนาม การติ)
ภาษาบาลี
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]เขียนด้วยอักษรอื่น
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]จากภาษาสันสกฤต त्रि (ตฺริ, “สาม”)
เลข
[แก้ไข]ติ
การผันรูป
[แก้ไข]ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศชาย)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศหญิง)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศกลาง)
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำอนุภาค
[แก้ไข]ติ
- (สนธิ) elided formของ อิติ