ลม

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.lɯmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม), ภาษาลาว ລົມ (ล็ม), ภาษาไทลื้อ ᦟᦳᧄ (ลุม), ภาษาไทดำ ꪶꪩꪣ (โลม), ภาษาไทใหญ่ လူမ်း (ลู๊ม), ภาษาพ่าเก လုံ (ลุํ), ภาษาอาหม 𑜎𑜤𑜪 (ลุํ), ภาษาปู้อี ndumx หรือ rumx, ภาษาจ้วง rumz; เทียบภาษาสุ่ย luml และภาษาจีนเก่า 風 (OC *plum)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lom
	ราชบัณฑิตยสภา	lom
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lom˧/(ส)

คำนาม

ลม

1. ปรากฏการณ์ของอากาศที่มีการเคลื่อนไหว

คำแปลภาษาอื่น

ปรากฏการณ์ของอากาศที่มีการเคลื่อนไหว

• กรีก: άνεμος (el) ช. (ánemos)
• คำเมือง: ᩃᩫ᩠ᨾ (nod) (ล็ม)
• ไทดำ: ꪶꪩꪣ (โลม)
• ไทใหญ่: လူမ်း (shn) (ลู๊ม)
• ทิเบต: རླུང (รฺลุง)

• ฝรั่งเศส: vent (fr) ช. (ว็อง)
• เขมร: ខ្យល់ (km) (ขฺยล̍)
• เยอรมัน: Wind (de) ช.
• พม่า: လေ (my) (เล)
• ลาว: ລົມ (lo) (ล็ม)
• อังกฤษ: wind (en) (วินด์)

คำสลับอักษร

• มล., ม.ล.

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /lom˧˧/

รากศัพท์ 1

คำนาม

ลม

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม)

รากศัพท์ 2

คำกริยา

ลม (คำอาการนาม ก๋ารลม หรือ ก๋านลม)

1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม)

คำกริยาวิเศษณ์

ลม

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ລົມ (ล็ม)

คำกริยา

ลม (อาการนาม การลม)

1. คุย