ลม
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *C̬.lɯmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม), ลาว ລົມ (ล็ม), ไทลื้อ ᦟᦳᧄ (ลุม), ไทดำ ꪶꪩꪣ (โลม), ไทใหญ่ လူမ်း (ลู๊ม), พ่าเก လုံ (ลุํ), อาหม 𑜎𑜤𑜪 (ลุํ), ปู้อี ndumx หรือ rumx, จ้วง rumz; เทียบสุ่ย luml และจีนเก่า 風 (OC *plum)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ลม | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lom |
| ราชบัณฑิตยสภา | lom | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lom˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ลม
- ธาตุอย่างหนึ่งในธาตุทั้ง 4 ของร่างกาย คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม, ถ้าลมในร่างกายแปรปรวนไม่ปรกติจะทำให้เกิดอาการต่าง ๆ ได้ เช่น เป็นลม
- ลมหายใจ
- หมดลม สิ้นลม หมายความว่า ตาย
- อากาศที่เคลื่อนที่
- ชื่อโรคชนิดหนึ่ง มีอาการหลายอย่าง เช่น วิงเวียน หน้ามืด คลื่นเหียน, ถ้าอาการรุนแรงอาจถึงแก่สิ้นสติหรือตายได้
- เขาเป็นลมแน่นิ่งไป
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]คำสลับอักษร
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /lom˧˧/
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ลม
- รูปแบบอื่นของ ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม)
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำกริยา
[แก้ไข]คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]ลม
- รูปแบบอื่นของ ᩃᩫ᩠ᨾ (ล็ม)
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /lom˧˦˩/
- เทียบเสียงภาษาไทยโดยประมาณ: ล่มสูง-ตก (ประมาณ)
รากศัพท์
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ลม
คำกริยา
[แก้ไข]ลม (คำอาการนาม การลม)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/om
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- รายการที่มีกล่องคำแปล
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำกริยาภาษาคำเมือง
- คำกริยาภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำอกรรมกริยาภาษาคำเมือง
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาคำเมือง
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ศัพท์ภาษาอีสานที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำนามภาษาอีสาน
- คำกริยาภาษาอีสาน