ลืม

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ລືມ ‎(ลืม), ภาษาไทใหญ่ လိုမ်း ‎(ลึ๊ม), ภาษาอาหม 𑜎𑜢𑜤𑜉𑜫 ‎(ลึม์)

การออกเสียง

พยางค์	ลืม
สัทอักษรสากล	/lɯːm˧/

คำกริยา

ลืม (คำอาการนาม การลืม)

1. หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก

   เขาลืมความหลัง

   ลืมชื่อเพื่อน

2. ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น

   ลืมทำการบ้าน

   ลืมรดน้ำต้นไม้