ลืม

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ภาษาลาว ລືມ (ลืม), ภาษาไทใหญ่ လိုမ်း (ลึ๊ม), ภาษาอาหม 𑜎𑜢𑜤𑜉𑜫 (ลึม์), ภาษาจ้วง lumz

การออกเสียง

พยางค์	ลืม
สัทอักษรสากล	/lɯːm˧/

คำกริยา

ลืม (คำอาการนาม การลืม)

1. หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก

   เขาลืมความหลัง

   ลืมชื่อเพื่อน

2. ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น

   ลืมทำการบ้าน

   ลืมรดน้ำต้นไม้

คำสลับอักษร

• มล., มูล, มู่ลี่, ลม, ล่ม, ล้ม, ลิ่ม, ลิ้ม, ลึ่ม