ลืม
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ลืม | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lʉʉm |
ราชบัณฑิตยสภา | luem | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lɯːm˧/(ส) |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ภาษาลาว ລືມ (ลืม), ภาษาเขิน ᩃᩨ᩠ᨾ (ลืม), ภาษาไทลื้อ ᦟᦹᧄ (ลืม), ภาษาไทดำ ꪩꪳꪣ (ลึม), ภาษาไทใหญ่ လိုမ်း (ลึ๊ม), ภาษาไทใต้คง ᥘᥪᥛᥰ (ลื๊ม), ภาษาอาหม 𑜎𑜢𑜤𑜉𑜫 (ลึม์), ภาษาจ้วง lumz
คำกริยา[แก้ไข]
ลืม (คำอาการนาม การลืม)
- หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก
- เขาลืมความหลัง
- ลืมชื่อเพื่อน
- ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น
- ลืมทำการบ้าน
- ลืมรดน้ำต้นไม้
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]
หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *mlɯnᴬ (“เปิด(ตา)”) (Pittayaporn, 2008); พยัญชนะท้าย /*-n/ กลายเป็น /-m/ เนื่องจากการกลืนเสียงไปกับพยัญชนะต้น /*m-/: พยัญชนะต้น /*ml-/ กลายเป็น /l-/ ตามปกติ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน มืน, ภาษาลาว ມືນ (มืน), ภาษาคำเมือง ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), ภาษาเขิน ᨾᩨ᩠ᨶ (มืน), ภาษาไทลื้อ ᦙᦹᧃ (มืน), ภาษาไทใหญ่ မိုၼ်း (มึ๊น)
คำกริยา[แก้ไข]
ลืม (คำอาการนาม การลืม)
คำสลับอักษร[แก้ไข]
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียง IPA
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ภาษาไทย:สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ภาษาไทย:รากศัพท์จากภาษาไทดั้งเดิม
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ภาษาไทย:สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ภาษาไทย:รากศัพท์จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม