ข้า
ภาษาไทย[แก้ไข]
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
- (เลิกใช้) ฃ้า
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *kraːꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨢ᩶ᩣ (ฃ้า) หรือ ภาษาคำเมือง ᨡ᩶ᩣ (ข้า), ภาษาลาว ຂ້າ (ข้า), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧉ (ฃ้า), ภาษาไทใหญ่ ၶႃႈ (ข้า), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥲ (ฃ้า), ภาษาจ้วงใต้ ra("กู")
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ค่า | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kâa |
ราชบัณฑิตยสภา | kha | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaː˥˩/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | ค่า ฆ่า |
คำสรรพนาม[แก้ไข]
ข้า
- เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 ใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย
คำนาม[แก้ไข]
ข้า
คำกริยา[แก้ไข]
ข้า
คำพ้องความ[แก้ไข]
- ดูที่ อรรถาภิธาน:ฉัน
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/aː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำสรรพนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- คำนามภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยเลิกใช้