คร้าน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɡraːnꟲ², จากภาษาจีนเก่า 懶 (OC *raːnʔ)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣᩕ᩶ᩣ᩠ᨶ (คร้าน), ภาษาเขิน ᨤ᩶ᩣ᩠ᨶ (ฅ้าน), ภาษาลาว ຄ້ານ (ค้าน), ภาษาไทลื้อ ᦆᦱᧃᧉ (ฅ้าน), ภาษาไทใหญ่ ၶၢၼ်ႉ (ข๎าน), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥢᥳ (ฃ๎าน), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kyanx/canx, ภาษาจ้วง gyanx
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | คฺร้าน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kráan |
| ราชบัณฑิตยสภา | khran | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰraːn˦˥/(สัมผัส) | |
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]คร้าน (คำอาการนาม ความคร้าน)
ลูกคำ
[แก้ไข]อ้างอิง
[แก้ไข]- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.