เจ้าแผ่นดิน

ภาษาไทย

รากศัพท์

เจ้า +‎ แผ่นดิน

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		จ้าว-แผ็่น-ดิน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jâao-pɛ̀n-din
	ราชบัณฑิตยสภา	chao-phaen-din
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕaːw˥˩.pʰɛn˨˩.din˧/(สัมผัส)

คำนาม

เจ้าแผ่นดิน (คำลักษณนาม พระองค์ หรือ องค์)

1. (พระ~) ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน หมายถึงพระมหากษัตริย์

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:กษัตริย์