อรรถาภิธาน:กษัตริย์
ภาษาไทย
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ความหมาย: ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน (ชาย)
[แก้ไข]คำพ้องความ
[แก้ไข]- กระษัตริย์
- กรุง
- กษัตร
- กษัตรา
- กษัตราธิราช
- กษัตริย
- กษัตริย์ (พระมหา~)
- กษัตริยราช
- กษัตรีย์
- กษัตรีศูร
- ขัตติย
- ขัตติยะ
- ขุนหลวง
- คิง
- จักรพรรดิ
- จักริน
- จักรี
- จุฑาธิปไตย
- เจ้า
- เจ้าชีวิต
- เจ้าแผ่นดิน (พระ~)
- เจ้าพ่อหลวง
- เจ้าหลวง (พระ~, พระพุทธ~)
- เจ้าหล้า
- เจ้าหัว
- เจ้าเหนือหัว
- เจ้าอยู่หัว (พระ~, พระพุทธ~)
- ตรีภพนาถ
- ท้าว
- ท้าวพญา
- ท้าวพระยา
- ธรณินทร์
- ธรณิศ
- ธรณิศร
- ธรณิศวร
- ธรณิศวร์
- ธราธิบดี
- ธราธิป
- ธเรศ
- นรเทพ
- นรนาถ
- นรนายก
- นรบดี
- นรบาล
- นรราช
- นรเศรษฐ์
- นราธิเบนทร์
- นราธิเบศร์
- นราธิป
- นรินทร์
- นริศ
- นริศร
- นริศวร
- นเรนทรสูร
- นเรศ
- นเรศวร
- นเรศูร
- นโรดม
- นฤเทพ
- นฤบดี
- นฤบาล
- นฤเบศ
- นฤปะ
- นายหลวง
- ในหลวง
- บดินทร
- บดินทร์
- พญา
- พ่อขุน
- พ่อหลวง
- พ่ออยู่หัว
- พันปี (พระ~)
- ภู
- ภูธร
- ภูธเรศ
- ภูธเรศวร
- ภูนาถ
- ภูนายก
- ภูเนตุ
- ภูบดินทร์
- ภูบดี
- ภูบาล
- ภูเบนทร์
- ภูเบศ
- ภูเบศวร์
- ภูป
- ภูภุช
- ภูมิธร
- ภูมินทร์
- ภูมินาถ
- ภูมิบดี
- ภูมิบาล
- ภูมิภุช
- ภูมี
- ภูมีศวร
- ภูวนาถ
- ภูวเนตร
- ภูวไนย
- มนุชาธิป
- มนุษยเทพ
- มหิธร
- มหิบดี
- มหิบาล
- มหิป
- มหิศร
- มหิศวร
- มเหศ
- มเหศวร
- มหาราช
- รเถสภะ
- ราช
- ราชัน
- ราชา [⇒ อรรถ.] (พระ~)
- ราชาธิราช
- ราเชนทร์
- วิภู
- วิเรนทร์
- สมมติเทพ
- สยามินทร์ (พระ~)
- เหนือหัว
- องค์เหนือหัว
- อติราช
- อธิป
- อธิราช
- ออกไท้
- ไอศวรรย์