ท้าว
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ท้าว | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | táao |
ราชบัณฑิตยสภา | thao | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰaːw˦˥/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | เท้า |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທ້າວ (ท้าว), ภาษาไทลื้อ ᦑᦱᧁᧉ (ท้าว), ภาษาพ่าเก တွ် (เตา), ภาษาเขมร ទាវ (ทาว), ภาษามอญ ဒဴ (เทา)
วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์ (2546) เสนอว่ามาจากภาษาจีน 道 (“ย่อมาจาก 道士 “นักบวชเต๋า””)[1]; เทียบภาษาเวียดนาม đạo sĩ (“นักบวชเต๋า”), đạo, tạo, phìa tạo (“ผู้ปกครองชาวไท”), ภาษาตั่ย tạo (“นักบวชคล้ายกับนักบวชเต๋า”).[2]
คำนาม[แก้ไข]
ท้าว
- ผู้เป็นใหญ่, พระเจ้าแผ่นดิน (โดยมากใช้ในบทกลอน)
- ท้าวยศวิมล
- ตำแหน่งหญิงอาวุโส ซึ่งเป็นเจ้าจอม เจ้าจอมมารดาในรัชกาลก่อนหรือหญิงราชนิกุลซึ่งพระเจ้าแผ่นดินโปรดเกล้าฯ ตั้งไว้ในตำแหน่งสำหรับดูแลราชกิจฝ่ายในพระราชวัง, ภาษาปากว่า คุณท้าว นางท้าว
- ท้าวทรงกันดาล
- ท้าวสมศักดิ์
อ้างอิง[แก้ไข]
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
ท้าว
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ท้าว
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːw
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- Requests for transliteration of จีน terms
- หน้าที่มีลิงก์แดงภาษาเวียดนาม/m
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาไทย
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำนามภาษาอีสาน
- ภาษาอีสาน terms with redundant head parameter