ท้าว
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ท้าว | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | táao |
| ราชบัณฑิตยสภา | thao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰaːw˦˥/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | เท้า | |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທ້າວ (ท้าว), ภาษาไทลื้อ ᦑᦱᧁᧉ (ท้าว), ภาษาพ่าเก တွ် (เตา), ภาษาเขมร ទាវ (ทาว), ภาษามอญ ဒဴ (เทา)
วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์ (2546) เสนอว่ามาจากภาษาจีน 道／道 (“ย่อมาจาก 道士 “นักบวชเต๋า””)[1]; เทียบภาษาเวียดนาม đạo sĩ (“นักบวชเต๋า”), đạo, tạo, phìa tạo (“ผู้ปกครองชาวไท”), ภาษาตั่ย tạo (“นักบวชคล้ายกับนักบวชเต๋า”).[2]
คำนาม
[แก้ไข]ท้าว
- ผู้เป็นใหญ่, พระเจ้าแผ่นดิน (โดยมากใช้ในบทกลอน)
- ท้าวยศวิมล
- ตำแหน่งหญิงอาวุโส ซึ่งเป็นเจ้าจอม เจ้าจอมมารดาในรัชกาลก่อนหรือหญิงราชนิกุลซึ่งพระเจ้าแผ่นดินโปรดเกล้าฯ ตั้งไว้ในตำแหน่งสำหรับดูแลราชกิจฝ่ายในพระราชวัง, ภาษาปากว่า คุณท้าว นางท้าว
- ท้าวทรงกันดาล
- ท้าวสมศักดิ์
อ้างอิง
[แก้ไข]รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]ท้าว
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ท้าว