ท้าว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ท้าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	táao
	ราชบัณฑิตยสภา	thao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tʰaːw˦˥/(ส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		เท้า

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທ້າວ (ท้าว), ภาษาพ่าเก တွ် (เตา), ภาษาเขมร ទាវ (ทาว), ภาษามอญ ဒဴ (เทา)

วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์ (2546) เสนอว่ามาจากภาษาจีน 道 (“ย่อมาจาก 道士 “นักบวชเต๋า””); เทียบภาษาเวียดนาม đạo sĩ (ด่าว สี, “นักบวชเต๋า”), đạo (ด่าว), tạo (ต่าว), phìa tạo (เฝี่ย ต่าว, “ผู้ปกครองชาวไท”), ภาษาตั่ย tạo (“นักบวชคล้ายกับนักบวชเต๋า”).

คำนาม

ท้าว

1. ผู้เป็นใหญ่, พระเจ้าแผ่นดิน (โดยมากใช้ในบทกลอน)

   ท้าวยศวิมล

2. ตำแหน่งหญิงอาวุโส ซึ่งเป็นเจ้าจอม เจ้าจอมมารดาในรัชกาลก่อนหรือหญิงราชนิกุลซึ่งพระเจ้าแผ่นดินโปรดเกล้าฯ ตั้งไว้ในตำแหน่งสำหรับดูแลราชกิจฝ่ายในพระราชวัง, ภาษาปากว่า คุณท้าว นางท้าว

   ท้าวทรงกันดาล

   ท้าวสมศักดิ์

รากศัพท์ 2

คำกริยาวิเศษณ์

ท้าว

1. อาการสั่นรัว ๆ

   ความกลัวตัวสั่นอยู่ท้าวท้าว

   (สังข์ทอง)

ภาษาอีสาน

คำนาม

ท้าว

1. คำประกอบชื่อผู้ชายที่เป็นเชื้อสายเจ้าหรือขุนนาง