ภู

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puu
	ราชบัณฑิตยสภา	phu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰuː˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		พู

รากศัพท์ 1

จากภาษาสันสกฤต भू (ภู) หรือภาษาบาลี ภู; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู)

คำนาม

ภู

1. (ร้อยกรอง) ดิน, แผ่นดิน, โลก
2. (ร้อยกรอง) พระเจ้าแผ่นดิน

คำประสม

• ภรณีภู
• ภูดล
• ภูธร
• ภูธเรศ
• ภูธเรศวร
• ภูนาถ
• ภูนายก
• ภูเนตุ
• ภูบดินทร์
• ภูบดี
• ภูบาล
• ภูเบนทร์
• ภูเบศ
• ภูเบศวร์
• ภูป
• ภูภุช
• รณภู
• วิภู

 

ดูเพิ่ม

• ภูว
• ภูมิ

รากศัพท์ 2

จากภาษาจีนเก่า 阜 (OC *buʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู), ภาษาไทดำ ꪝꪴ (ปุ̱)

คำนาม

ภู

1. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม
2. เขา

คำประสม

• ภูเขา
• ภูผา

 

คำแปลภาษาอื่น

เขา — ให้ดูที่ ภูเขา

ภาษาบาลี

รากศัพท์ 1

จาก ภู ธาตุ

รูปแบบอื่น

เขียนด้วยอักษรอื่น

• (อักษรพราหมี) 𑀪𑀽 (ภู)
• (อักษรเทวนาครี) भू (ภู)
• (อักษรเบงกอล) ভূ (ภู)
• (อักษรสิงหล) භූ (ภู)
• (อักษรพม่า) ဘူ (ภู) หรือ ꧤူ (ภู)
• (อักษรไทธรรม) ᨽᩪ (ภู)
• (อักษรลาว) ຠູ (ภู)
• (อักษรเขมร) ភូ (ภู)
• (อักษรละติน) bhū

คำนาม

ภู ญ.

1. แผ่นดิน

การผันรูป

แจกตามแบบ วธู

ตารางการผันรูปของ "ภู" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	ภู	ภุโย หรือ ภู
กรรมการก (ทุติยา)	ภุํ	ภุโย หรือ ภู
กรณการก (ตติยา)	ภุยา	ภูหิ หรือ ภูภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	ภุยา	ภูนํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	ภุยา	ภูหิ หรือ ภูภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	ภุยา	ภูนํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	ภุยา หรือ ภุยํ	ภูสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	ภุ	ภุโย หรือ ภู

รากศัพท์ 2

จาก ภาษาสันสกฤต भू (ภู), จากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม *bʰuH- (“to appear, become, rise up”). Cognates include ภาษากรีกโบราณ φύω, ภาษาอเวสตะ 𐬠𐬎‎ (บุ), ภาษาละติน fui and ภาษาอังกฤษเก่า beon (ภาษาอังกฤษ be).

ธาตุ

ภู

1. มี, เป็น