ภู

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: และ ภ.

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์พู
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpuu
ราชบัณฑิตยสภาphu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰuː˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงพู

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भू (ภู) หรือภาษาบาลี ภู; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู)

คำนาม[แก้ไข]

ภู

  1. (ร้อยกรอง) ดิน, แผ่นดิน, โลก
  2. (ร้อยกรอง) พระเจ้าแผ่นดิน
คำประสม[แก้ไข]
ดูเพิ่ม[แก้ไข]

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาจีนเก่า (OC *buʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู), ภาษาคำเมือง ᨽᩪ (ภู), ภาษาไทดำ ꪝꪴ (ปุ̱)

คำนาม[แก้ไข]

ภู

  1. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม
  2. เขา
คำประสม[แก้ไข]
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]

ภาษาบาลี[แก้ไข]

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

จาก ภู ธาตุ

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

ภู ญ.

  1. แผ่นดิน

การผันรูป[แก้ไข]

แจกตามแบบ วธู

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

จาก ภาษาสันสกฤต भू (ภู), จากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม *bʰuH- (to appear, become, rise up). Cognates include ภาษากรีกโบราณ φύω (phúō), ภาษาอเวสตะ 𐬠𐬎(บุ), ภาษาละติน fui and ภาษาอังกฤษเก่า beon (ภาษาอังกฤษ be).

ธาตุ[แก้ไข]

ภู

  1. มี, เป็น