ภู

ดูเพิ่ม: ภ และ ภ.

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puu
	ราชบัณฑิตยสภา	phu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰuː˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		พู

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भू (ภู) หรือภาษาบาลี ภู; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู)

คำนาม

ภู

1. (ร้อยกรอง) ดิน, แผ่นดิน, โลก
2. (ร้อยกรอง) พระเจ้าแผ่นดิน

ลูกคำ

• ภรณีภู
• ภูดล
• ภูธร
• ภูธเรศ
• ภูธเรศวร
• ภูนาถ
• ภูนายก
• ภูเนตุ
• ภูบดินทร์
• ภูบดี
• ภูบาล
• ภูเบนทร์
• ภูเบศ
• ภูเบศวร์
• ภูป
• ภูภุช
• รณภู
• วิภู

 

ดูเพิ่ม

• ภูว
• ภูมิ

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาจีนเก่า 阜 (OC *buʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພູ (พู), ภาษาคำเมือง ᨽᩪ (ภู), ภาษาไทดำ ꪝꪴ (ปุ̱)

คำนาม

ภู

1. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม
2. เขา

ลูกคำ

• ภูเขา
• ภูผา

 

คำแปลภาษาอื่น

เขา — ให้ดูที่ ภูเขา

ภาษาบาลี

รากศัพท์ 1

จาก ภู ธาตุ

รูปแบบอื่น

เขียนด้วยอักษรอื่น

• (อักษรละติน) bhū
• (อักษรพราหมี) 𑀪𑀽 (ภู)
• (อักษรเทวนาครี) भू (ภู)
• (อักษรเบงกอล) ভূ (ภู)
• (อักษรสิงหล) භූ (ภู)
• (อักษรพม่า) ဘူ (ภู) หรือ ꧤူ (ภู)
• (อักษรไทธรรม) ᨽᩪ (ภู)
• (อักษรลาว) ຠູ (ภู)
• (อักษรเขมร) ភូ (ภู)
• (อักษรจักมา)

คำนาม

ภู ญ.

1. แผ่นดิน

การผันรูป

แจกตามแบบ วธู

ตารางการผันรูปของ "ภู" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	ภู	ภุโย หรือ ภู
กรรมการก (ทุติยา)	ภุํ	ภุโย หรือ ภู
กรณการก (ตติยา)	ภุยา	ภูหิ หรือ ภูภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	ภุยา	ภูนํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	ภุยา	ภูหิ หรือ ภูภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	ภุยา	ภูนํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	ภุยา หรือ ภุยํ	ภูสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	ภุ	ภุโย หรือ ภู

รากศัพท์ 2

จาก ภาษาสันสกฤต भू (ภู), จากภาษาอินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม *bʰuH- (“to appear, become, rise up”). Cognates include ภาษากรีกโบราณ φύω (phúō), ภาษาอเวสตะ 𐬠𐬎 (บุ), ภาษาละติน fui and ภาษาอังกฤษเก่า beon (ภาษาอังกฤษ be).

ธาตุ

ภู

1. มี, เป็น