ภูมิ

ดูเพิ่ม: ภ.ม. และ ภูม

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต भूमि (ภูมิ) หรือภาษาบาลี ภูมิ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ}		พูม	[เสียงสมาส] พู-มิ-	[เสียงสมาส] พูม-มิ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puum	puu-mí-	puum-mí-
	ราชบัณฑิตยสภา	phum	phu-mi-	phum-mi-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰuːm˧/(สัมผัส)	/pʰuː˧.mi˦˥./	/pʰuːm˧.mi˦˥./

คำนาม

ภูมิ

1. แผ่นดิน, ที่ดิน
2. (ศาสนาฮินดู) เทวีแห่งโลก เรียกว่า ภูมิ หรือ ภูเทวี

รากศัพท์ 2

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พูม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puum
	ราชบัณฑิตยสภา	phum
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰuːm˧/(สัมผัส)

คำนาม

ภูมิ

1. พื้น, ชั้น
2. พื้นเพ
3. ความรู้

   อวดภูมิ

   อมภูมิ

รากศัพท์ 3

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พูม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puum
	ราชบัณฑิตยสภา	phum
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰuːm˧/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

ภูมิ

1. สง่า, โอ่โถง

คำกริยาวิเศษณ์

ภูมิ

1. องอาจ, ผึ่งผาย

   วางภูมิ

ภาษาบาลี

รากศัพท์

ภู +‎ มิ

รูปแบบอื่น

เขียนด้วยอักษรอื่น

• (อักษรละติน) bhūmi
• (อักษรพราหมี) 𑀪𑀽𑀫𑀺 (ภูมิ)
• (อักษรเทวนาครี) भूमि (ภูมิ)
• (อักษรเบงกอล) ভূমি (ภูมิ)
• (อักษรสิงหล) භූමි (ภูมิ)
• (อักษรพม่า) ဘူမိ (ภูมิ) หรือ ꧤူမိ (ภูมิ)
• (อักษรไทธรรม) ᨽᩪᨾᩥ (ภูมิ)
• (อักษรลาว) ຠູມິ (ภูมิ)
• (อักษรเขมร) ភូមិ (ภูมิ)
• (อักษรจักมา)

คำนาม

ภูมิ ญ.

1. โลก, แผ่นดิน

การผันคำ

ตารางการผันรูปของ "ภูมิ" (เพศหญิง)

การก \ พจน์	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก (ปฐมา)	ภูมิ	ภูมิโย หรือ ภูมี
กรรมการก (ทุติยา)	ภูมิํ	ภูมิโย หรือ ภูมี
กรณการก (ตติยา)	ภูมิยา	ภูมีหิ หรือ ภูมีภิ
สัมปทานการก (จตุตถี)	ภูมิยา	ภูมีนํ
อปาทานการก (ปัญจมี)	ภูมิยา หรือ ภูมฺยา	ภูมีหิ หรือ ภูมีภิ
สัมพันธการก (ฉัฏฐี)	ภูมิยา	ภูมีนํ
อธิกรณการก (สัตตมี)	ภูมิยา หรือ ภูมิยํ หรือ ภูมฺยํ	ภูมีสุ
สัมโพธนการก (อาลปนะ)	ภูมิ	ภูมิโย หรือ ภูมี