ฟู

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bɨu); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาอีสาน ฟู, ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฟู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fuu
	ราชบัณฑิตยสภา	fu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/fuː˧/(ส)

คำกริยา

ฟู (คำอาการนาม การฟู หรือ ความฟู)

1. พองตัวขึ้น, ขยายตัวนูนขึ้น

   ขนมสาลี่ฟูมาก

   ปลาดุกฟู

2. อูดขึ้น

   แป้งหมักฟูขึ้น

3. พองโป่งขึ้นมา

   ผมฟู

   ปุยนุ่นฟู

   สุนัขขนฟู

4. (โบราณ) ลอย (บนน้ำ)

คำประสม

• ไข่ฟู
• ถ้วยฟู
• ผงฟู
• ฟื้นฟู
• ฟูฟ่อง
• ฟูเฟื่อง
• เฟื่องฟู
• วันฟู
• หัวฟู

 

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ (“ลอย”), จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bɨu); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ฟู, ภาษาคำเมือง ᨼᩪ (ฟู), ภาษาเขิน ᨼᩪ (ฟู), ภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz, ภาษาปู้อี fux

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /fuː˧˦˩/
• คำอ่านภาษาไทย:ฟู^{สูง-ตก} (ประมาณ)

คำกริยา

ฟู (อาการนาม การฟู)

1. (อกรรม) ลอย (บนน้ำ)

   สัจจาผู้ชายนี้คือหินหนักหมื่น ถิ่มใส่น้ำจมหมิ่งแม่นบ่ฟู

   (กรุณาเพิ่มคำแปลของวลีหรือประโยคตัวอย่างนี้)