ฟู

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *wuːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 浮 (MC bɨu); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຟູ (ฟู), ภาษาไทลื้อ ᦝᦴ (ฟู), ภาษาไทใหญ่ ၽူး (ผู๊) หรือ ၾူး (ฝู๊), ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาจ้วง fouz

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฟู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fuu
	ราชบัณฑิตยสภา	fu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/fuː˧/

คำกริยา

ฟู (คำอาการนาม การฟู หรือ ความฟู)

1. พองตัวขึ้น, ขยายตัวนูนขึ้น

   ขนมสาลี่ฟูมาก

   ปลาดุกฟู

2. อูดขึ้น

   แป้งหมักฟูขึ้น

3. พองโป่งขึ้นมา

   ผมฟู

   ปุยนุ่นฟู

   สุนัขขนฟู