พอง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພອງ (พอง) หรือ ໂພງ (โพง), ภาษาไทใหญ่ ပွင်း (ป๊อ̂ง)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงสั้น}		พอง	พ็อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pɔɔng	pɔng
	ราชบัณฑิตยสภา	phong	phong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɔːŋ˧/	/pʰɔŋ˧/

คำกริยา

พอง (คำอาการนาม การพอง หรือ ความพอง)

1. อาการที่โป่งหรือฟูขึ้นมาเพราะมีอากาศหรือน้ำเป็นต้นอยู่ภายใน

   ลูกโป่งพองลม

   ถูกน้ำร้อนลวกหนังพอง

   เหยียบไฟเท้าพอง

2. ทำให้โป่ง ฟู หรือตั้งขึ้น

   อึ่งอ่างพองตัว

   เป่าลูกโป่งให้พอง

   เป่าปี่จนแก้มพอง

   ลิงพองขน

   แมวทำขนพอง

3. ขยายตัวให้โตขึ้น

   เห็ดหูหนูเมื่อแช่น้ำย่อมพองตัว

   ข้าวตังเมื่อเอาไปทอดก็จะพอง