เฒ่าแก่

ภาษาไทย

รากศัพท์

เฒ่า +‎ แก่

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เท่า-แก่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	tâo-gɛ̀ɛ
	ราชบัณฑิตยสภา	thao-kae
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tʰaw˥˩.kɛː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

เฒ่าแก่

1. (โบราณ) สตรีสูงอายุที่พระเจ้าแผ่นดินโปรดให้ตั้งไว้ในตำแหน่งข้าราชการ มีหน้าที่ดูแลสตรีฝ่ายในในพระราชสำนัก
2. รูปที่เลิกใช้ของ เถ้าแก่