เปิ่น
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]จากภาษาจีนกลาง 笨（เปิ้น）ที่แปลว่า โง่, โง่,เง่า,เซ่อ; ร่วมเชื้อสายกับ ภาษาจ้วง bwnh (เปิ่น -โง่) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baenz (ปัน-โง่)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | เปิ็่น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpə̀n |
| ราชบัณฑิตยสภา | poen | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pɤn˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]เปิ่น (คำอาการนาม ความเปิ่น)