เปิ่น

ดูเพิ่ม: เปน, เปิ้น, เป็น, และ เป๋น

ภาษาไทย[แก้ไข]

จากภาษาจีนกลาง 笨（เปิ้น）ที่แปลว่า โง่, โง่,เง่า,เซ่อ; ร่วมเชื้อสายกับ ภาษาจ้วง bwnh (เปิ่น -โง่) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง baenz (ปัน-โง่)

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		เปิ็่น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpə̀n
	ราชบัณฑิตยสภา	poen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/pɤn˨˩/^{(สัมผัส)}

เปิ่น (คำอาการนาม ความเปิ่น)