ᦄᧁᧉ

ภาษาไทลื้อ

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰŋawꟲ¹, จากภาษาจีนเก่า 藕 (OC *ŋoːʔ, “รากบัว”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย เหง้า, ภาษาลาว ເຫງົ້າ (เหง็้า), ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨦᩮᩢ᩶ᩣ (หเงั้า), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨦᩮᩢ᩶ᩣ (หเงั้า), ภาษาไทใหญ่ ငဝ်ႈ (ง้ว)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ŋaw˩˧/

คำนาม

ᦄᧁᧉ (หฺเง้า) (อักษรไทธรรม ᩉ᩠ᨦᩮᩢ᩶ᩣ)

1. เหง้า, เค้า, ต้น, ตอ, โคน
2. บรรพบุรุษ, ต้นตระกูล

ลูกคำ

เหง้า

• ᦅᧁᧉᦄᧁᧉ (เค้าหฺเง้า)

| width=1% | |bgcolor="#F9F9F9" valign=top align=left width=48%|

• ᦐᦸᧈᦄᧁᧉ (หฺน่อ̂หฺเง้า)

คำลักษณนาม

ᦄᧁᧉ (หฺเง้า)

1. ใช้เรียกเหง้า, เค้า, ต้น, ตอ, โคน