ก้อง

ดูเพิ่ม: กอง, กฺอง, กฺ้อง, ก่อง, และ ก๋อง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		ก็้อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gɔ̂ng
	ราชบัณฑิตยสภา	kong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kɔŋ˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับลาว ກ້ອງ (ก้อง), ไทลื้อ ᦂᦸᧂᧉ (ก้อ̂ง), ไทใหญ่ ၵွင်ႈ (ก้อ̂ง), อาหม 𑜀𑜨𑜂𑜫 (กอ̂ง์)

คำคุณศัพท์

ก้อง (คำอาการนาม ความก้อง)

1. ดังมากอย่างเสียงในที่จำกัดเช่นในโบสถ์, ดังไปได้ไกล

   เขาตะโกนก้องมาจากที่สูง

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากจีนกลาง 貢／贡 (gòng)

คำนาม

ก้อง

1. บรรณาการ ในคำว่า จิ้มก้อง

คำกริยา

ก้อง (คำอาการนาม การก้อง)

1. (โบราณ) อ่อนน้อมเจริญพระราชไมตรี

   พระเจ้ากรุงไทยแต่งขุนนางไปก้องกรุงปักกิ่ง

   (ประกาศ ร. ๔)

ภาษาคำเมือง

คำนาม

ก้อง

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩖᩬ᩶ᨦ (กลอ้ง, “ปืนเล็กยาว”)