ดิน
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɗinᴬ; เทียบจีนยุคกลาง 塵 (MC drin); ร่วมเชื้อสายกับลาว ດິນ (ดิน), คำเมือง ᨯᩥ᩠ᨶ (ดิน), ไทลื้อ ᦡᦲᧃ (ดีน), ไทดำ ꪒꪲꪙ (ดิน), ไทใหญ่ လိၼ် (ลิน), อาหม 𑜓𑜢𑜃𑜫 (ดิน์) หรือ 𑜃𑜢𑜃𑜫 (นิน์), จ้วงแบบหนง ndin，จ้วง ndin
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ดิน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | din |
| ราชบัณฑิตยสภา | din | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /din˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ดิน
- ชื่อธาตุอย่างหนึ่งในธาตุทั้ง 4 คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม
- วัตถุธาตุของพื้นโลกที่ใช้สำหรับปลูกพืชผลหรือปั้นสิ่งต่าง ๆ เป็นต้น
ลูกคำ
[แก้ไข]- กระเด้าดิน
- กระโดนดิน
- กลางดิน
- กำปั้นทุบดิน
- ไก่บินไม่ตกดิน
- ข้าวประดับดิน
- ขุดดินกินหญ้า
- เขี้ยวลากดิน
- คานคอดิน
- ค่าหน้าดิน
- คู่ฟ้าคู่ดิน
- เครือดิน
- จั่นดิน
- เจ้าชู้ประตูดิน
- ดอกดิน
- ดำดิน
- ดินเค็ม
- ดินดอนสามเหลี่ยม
- ดินดาน
- ดินดำ
- ดินแดง
- ดินแดน
- ดินทราย
- ดินนวล
- ดินน้ำมัน
- ดินประสิว
- ดินปืน
- ดินเปรี้ยว
- ดินเผา
- ดินพอกหางหมู
- ดินร่วน
- ดินระเบิด
- ดินสอ
- ดินสำลี
- ดินเหนียว
- ดินอีหรอบ
- เด้าดิน
- ติดดิน
- ใต้ดิน
- ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ
- ที่ดิน
- น้ำมันดิน
- โนนดินแดง
- แบกะดิน
- ปลาหน้าดิน
- โป่งดิน
- แผ่นดิน
- พื้นดิน
- มะเดื่อดิน
- มืดฟ้ามัวดิน
- มูนดิน
- รากดิน
- ลูกดิน
- ศาลาดิน
- สว่างแดนดิน
- สะเดาดิน
- เสี้ยนดิน
- หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน
- หวายดิน
ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /din˧˧/
คำนาม
[แก้ไข]ดิน
- อีกรูปหนึ่งของ ᨯᩥ᩠ᨶ (ดิน)