ขันที
ภาษาไทย
[แก้ไข]
รากศัพท์
[แก้ไข]ไม่ทราบแน่ชัด; เป็นไปได้ว่ามาจากภาษาสันสกฤต खण्ड (ขณฺฑ, “ตัด; ถาก; ผ่า; เฉือน”) + -ई (-อี, “ปัจจัยเพศหญิง; ผู้กระทำ”)[1]
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ขัน-ที | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǎn-tii |
| ราชบัณฑิตยสภา | khan-thi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰan˩˩˦.tʰiː˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ขันที (คำลักษณนาม คน)